Daphné, Claudie, Nada en Nora werden verliefd op de lokalen van Le Nid in Anderlecht. Sinds enkele maanden gebruiken ze de ruimte voor de uitoefening van hun beroep. Maak kennis met deze gepassioneerde logopedisten, psychomotorische therapeuten, orthopedisten en bemiddelaars.

Kunnen jullie zichzelf voorstellen?
Daphné: Ik ben een oude orthopedist en een jonge logopediste die 5 jaar geleden naar Brussel kwam. Ik ben geboren in Zuid-Frankrijk en ben verliefd geworden op Brussel. Ik heb al mijn energie gestoken in het opbouwen van een nieuw leven hier in 2017.

Claudie: Ik ben in 2013 in Brussel aangekomen. Ik heb het grootste deel van mijn leven in Ierland gewoond. We kwamen hier omdat er een grote economische crisis was. Mijn man werkte en ik werkte sporadisch. Maar we konden het niet meer aan, dus we deden wat de meeste mensen deden en vertrokken. In die tijd was er zelfs een Facebookgroep genaamd “De laatste afgestudeerde die het land verlaat, doet het licht uit”. Iedereen vertrok om elders werk te zoeken en ik kwam hier terecht. Ik gaf yogalessen. Ik volgde een opleiding tot psychomotorisch therapeut, wat niet ver van yoga afstaat, mijn kinderen gingen naar school en mijn man bleef leraar.

Hoe bent u bij deze plek terechtgekomen?
Daphné: Ik ben in juni 2021 in dit pand terechtgekomen dankzij buurtcentrum Bonnevie. Ik leer al 2 jaar Nederlands bij hen. Ik kwam het lokaal bezoeken en werd verliefd. Ik begrijp niet waarom dit pand al zo lang leegstond.

Claudie: Ik kreeg een deel van deze ruimte aangeboden in Anderlecht. Maar ik dacht “Anderlecht is te ver weg”. Maar toen ik op bezoek kwam, zei ik meteen “hier wil ik werken”.

Daphné : Ik had hetzelfde gevoel. Toen ik hier aankwam, dacht ik “hoe heb ik het klaargespeeld om ergens anders te werken?” En als je een beetje ervaring hebt, weet je wat je wilt.

Claudie: Wat echt ondersteunend is, is dat we een heel goede communicatie hebben. Daphné draagt het project uit en steunt ons. Dat is heel fijn. Als ik hier kom, ben ik echt blij om te komen werken. En mijn kamer is echt mooi.
Ik ben psychomotorisch therapeut. Ik oefen relationele motorische vaardigheden. Ons lichaam is niet alleen een instrument dat beweegt. We leven in ons lichaam. Ik zie kinderen die hun lichaam niet bewonen, kinderen met ontwikkelingsstoornissen of psychomotorische problemen bijvoorbeeld.
Soms ervaren ze echt heftige dingen op school, in hun omgeving. Ik zie hun ouders ook heel regelmatig.

Daphné: Het is niet eenvoudig om het systeem te begrijpen. We nemen de tijd om aan de ouders uit te leggen wat we doen en om hen te helpen met hun administratieve formaliteiten. We doen een beetje sociaal werk.

Claudie: We krijgen vrij veel mensen uit Anderlecht. Dat is belangrijk want we hebben verschillende opvolgsessies per week. Maar helaas wordt psychomotoriek niet vergoed. En dat is voor veel ouders niet gemakkelijk. We doen wat we kunnen om hen te helpen met de administratieve kant.

Daphné : Ik haat ongelijkheden.

Over Anderlecht gesproken, hebt u al banden met de gemeente?
Daphné: We zijn op zoek naar partners om mee samen te werken in de omgeving. Het is geweldig om netwerken te kunnen opbouwen zodat we de kinderen beter kunnen ondersteunen. Ik zou trouwens niet naar de andere kant van Brussel willen gaan voor ondersteuning. Dat is gewoon niet haalbaar. Mensen komen van niet verder dan Sint Guido.

Claudie: Het is ook moeilijk om partnerschappen te vinden. We kunnen complementair zijn met kinderartsen. We hebben ook goede contacten met enkele logopedisten. We zouden graag een goede neuropsychologische arts vinden in een zorgzame omgeving.

Heb je een goed adres in de buurt dat je met ons wilt delen?
Daphné: Ik vind de Kantine aan het kanaal leuk….

Claudie: Dat wilde ik net zeggen!